Αυτό το ιστολόγιο χωρίζεται σε δυό περιόδους. Η πρώτη, καλοκαίρι 2007, διαβάζεται ανάποδα!! Από κάτω προς τα πάνω ή αν θέλετε χρονολογικά, καθώς οι νεώτερες
αναρτήσεις εκείνης της περιόδου σχετίζονταν με τις προηγούμενες.
Τα υπόλοιπα κανονικά !?! Άντε, να δούμε πού θα μας βγάλει...


Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Το Παράλληλον Σύμπαν (πληθ. αρ.)

Μετά το τελευταίο επεισόδιο των Singles (σημ. έγραψε η Ράνια με το χορό -της??) πρέπει να σημειώσω ότι ήρθαν στην επιφάνεια τα... "παράλληλα σύμπαντα" !?!
Συμπτώσεις...
Δεν είμαι σεναριογράφος και δεν το ήξερα το επεισόδιο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαι επίκαιρος και πρωτοπόρος, χε χε...

Ένα παράλληλο, λοιπόν, σύμπαν μιας άλλης ψυχής, μάλλον κάποιες στιγμές έτεμνε το δικό μου...
Δεν θα αναφέρω περισσότερα -λεπτή η θέση μου, κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να της φανερώσω αυτό το βλογκ [=προσφιλής έκφραση της Θείας Πασταφλώρας ] έτσι,... λόγω φιλίας...

Το θέμα είναι αλλού: Έτεμνε το σύμπαν μου σε στιγμές-κλειδιά, που αναφέρονται στις προηγούμενες αναρτήσεις μου περί συμπαντικών δυνάμεων. (?!)
Βέβαια, λογικά δεν ήτο παρθενογέννεσις τομών, αλλά μάλλον αντιδράσεις σε δικές μου "ενοχλήσεις" του δικού της σύμπαντος. Μετά από κάποιο μήνυμά μου, κάποιο τηλέφωνο κ.λπ. -αλλά πάντα αρκετά αργότερα από τότε που περίμενα τηλέφωνο ή μήνυμά της και, όχι τυχαία, όταν μου είχε συμβεί ή επρόκειτο να μου συμβεί κάτι, (έτσι μου φαίνεται, τουλάχιστον).

* Μεγάλε, δεν πας να ασχοληθείς με τίποτα πιο "χειροπιαστό", θα μου αντέτεινε -δικαίως- κάποιος, από το να ψάχνεις παντού δυνάμεις και συνωμοσίες; Ή άλλως πως, αν η μ.... ήταν εργόχειρο, θα είχες κάνει την τύχη σου...

* Εντάξει ρε παιδιά, δεν τρελαίνομαι κιόλας. Τις σκέψεις μου ανα-κατα-δια-νέμω, το μυαλό μου γυμνάζω...
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι τούτο το "μαραφέτι" είναι τρομερή ίντριγκα, νά που το "δίκτυο του διαβόλου" βοηθά στην υγεία!!. Διατηρεί το μυαλό σε εγρήγορση, άρα θα γλιτώσουμε από εκφυλιστική γήρανση!!. Είναι απείρως πιο ενδιαφέρον από το να κρατάς ένα κλειδαμπαρωμένο ημερολόγιο που μόνο εσύ το διαβάζεις, ε; Και να μπορείς, να σβήνεις, να ξαναγράφεις, να 'βελτιώνεις'...
Και βέβαια, πώς θα γεμίσει και αυτό το ρημαδο-ιστολόγιο;;;
Τέλος παρένθεσης, συνεχίζω...

Κάποιες "στιγμές" σταχυολογούνται παρακάτω και... αυτό το κάτι, σχολιάζεται στις πράσινες -πάλι !?!- αγκύλες:

  • όταν γυρνούσα -με το μπλοκαρισμένο πόδι- το περσινό καλοκαίρι από την Ηλεία, με τον υιό που δεν έκατσε στο camping, μέσα στο αυτοκίνητο σε ακατάλληλο χωροχρόνο για να μου πει "θενκς αλλά είμαι αλλού"... {η προοπτική του ταξιδιού της Ισλανδίας, ο χωρισμός κάποιων, ποιός ξέρει}
  • πριν την Ανάσταση για να μου ευχηθεί με μήνυμα "καλή άνοιξη" {ανά(σ)ταση ζωής??}
  • λίγα λεπτά πριν το παρ' ολίγο μοιραίο ατύχημά μου, με sms, για να μου στείλει τις ευχές της και τη σκέψη της {ε, καλά πού είχες το μυαλό σου;}
  • το βράδυ των γενεθλίων μου από κάπου στην ευρώπη, όντας -εκείνη- με "καλή παρέα" και σε φάση μιας περίεργα τρελής χαράς για να μου ευχηθεί {τρελαίνομαι??}
  • μετά από κάποιες μέρες που είχα "χαθεί" για να μ' ακούσει !!! {άφωνος, ο μωρός...}

Τελικά όλο αυτό είναι παράλογο... θα το σβήσω...

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Συμπαντικές Δυνάμεις (2)

... συνέχεια από το προηγούμενο (Συμπ. Δυν. 1)

Φλωρεντία, 3 Ιούνη 2007
(ανήμερα των γενεθλίων μου, ο μεγάλος αγώνας MotoGP στο Mugello!!)

Πρωί (πρωί λέμε):

Μετά από ένα υπέροχο δείπνο -την προηγουμένη- στη νέα πόλη της Φλωρεντίας σε κλασσικό ristorante με άφθονο κρασί chianti να ρέει (τσιγάρα έξω) είχαμε αποφασίσει να πάρουμε την άλλη μέρα το πρωινό τραίνο για Borgo San Lorentzo και από εκεί τοπικά λεωφορεία -μέχρι όπου μας βγάλει- για να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο 'πού' και 'πώς' της πίστας, το μποτιλιάρισμα και τις πιθανές εκατοντάδες χιλιάδες "τρελαμμένων" οπαδών που θα συνέρρεαν...

Σε ένα "κίτρινο" τραίνο -οπαδοί Rossi- που άργησε να ξεκινήσει -η ανοργανωσιά δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο, πάντα στηριζόμουνα σ'αυτό το χαρακτηριστικό των γειτόνων μας- βρήκαμε καθίσματα ανά δυάδες/τριάδες στο τελευταίο -από μπροστά- βαγόνι και αρχίσαμε τις πλάκες κατηλειμμένοι ήδη από την αδρεναλίνη που υποσχόταν άπλετα η μέρα...

Συνεσταλμένη τινά ξανθιά δεσποινίς, καθήμενη δίπλα σε μια εκ των τριάδων που είχαμε σχηματίσει, ενεπλάκη -εκούσα/ακούσα- στο "τζέρτζελο" μειδιώντας ευχάριστα και κοιτώντας μάλλον με απορία κάποιους ξένους να αστειεύονται πρωϊνιάτικα σε ακατάληπτη γλώσσα, υπό το βλοσηρόν βλέμμα γηραιούς κυρίας του πίσω καθίσματος.

Ο υπογράφων, ως μόνος σοβαρός χρήστης μιας ξένης γλώσσας παρακολουθούσε τον κάμεραμαν της παρέας -με τη βοήθεια δυο άλλων- να "σπάει" τον πάγο με την δεσποινίδα και τον παρεκίνησε να την εντάξει στην ταινία. Δεν ενεπλάκη όμως στην -ο Θεός να την κάνει συζήτησιν- και η προσπάθεια των υπολοίπων έληξε άδοξα με μόνες πληροφορίες ότι η εν λόγω νεαρά ήτο Αυστραλή που εργάζετο στο Dubai σε αεροπορική εταιρίαν (!?!) και είχε έρθει επι τούτου την προηγουμένην για να δει από κοντά τον... Valentino Rossi!!

Άφιξη στο σταθμό, πανζουρλισμός των επιβατών να μπορέσει να χωρέσει σε τρία λεωφορεία που περίμεναν, η παρέα διεσπάσθη -κάποιοι μείναμε να περιμένουμε την επιστροφή των λεωφορείων που θα έπαιρναν και τους υπόλοιπους. Κανείς δεν είδε την κοπέλλα να αποβιβάζεται του τραίνου ή να επιβιβάζεται σε κάποιο εκ των λεωφορείων...
Σε σχόλιόν μου περί κλασσικής γαϊδουριάς μας -την "εγγράψαμε" κανονικά άμα τη αφίξει της αμαξοστοιχίας εις το σταθμόν- άκουσα και τα "σχολιανά μου" καθώς, ως μόνος γνώστης αγγλικής, θα έπρεπε να "φροντίσω το θέμα"...
Το "θέμα" το... κάψαμε !!!

Ημέρα αγώνα... θέλει ολόκληρη ξεχωριστή παρουσίαση...
Χιλόμετρα πεζοπορίας από εκεί που μας άφησε το λεωφορείο μαζί με άλλους χιλιάδες... αδρεναλίνη στα ύψη... 200.000 κόσμος (!) μέσα σε μια κοιλάδα... κάμπερς, σκηνές, λάσπη πολύ, χύμα κατάσταση... ο αγώνας τελειώνει κατά τις 3:00 το απόγευμα... χιλιάδες κόσμου μέσα στην πίστα με κάθε είδους δίτροχα επιδίδεται σε κανιβαλισμούς... δεκάδες χιλιάδες ηλιοκαμμένοι προσπαθούν να βγουν από την έξοδο... διασπώμεθα... οι μισοί θέλουμε να επισκεφθούμε τα μεγαλύτερα επίσημα καταστήματα σουβενίρ που βρίσκονται στην άλλη μεριά της πίστας για να εξαργυρώσουμε και τα υπόλοιπα έουρος που μας απέμειναν με διάφορα memorabilia... είχαμε ήδη αγοράσει αρκετά... αποφασίζουμε να μπουκάρουμε στην πίστα και να πατήσουμε τα "άγια χώματα" (!!!)... οι υπόλοιποι θα προχωρούσαν πάλι πεζή προς το σημείο συνάντησης με τα λεωφορεία... περπατάμε την πίστα... φωτογραφιζόμαστε... ψωνίζουμε... παρακάπτουμε το νότιο τμήμα της πίστας βάζοντας πλώρη προς την βόρεια έξοδο, ελπίζοντας να διασταυρωθούμε με το σημείο συνάντησης των λεωφορείων -όλα αυτά σε τοπικές 'εθνικές οδούς' γινόταν... η βόρεια έξοδος δυστυχώς βγάζει σε άλλο -βόρεια- χωριό ονόματι Scarperia... περπάτημα προς το χωριό με σκοπό να βγούμε στη διασταύρωση της εθνικής προς Borgo san Lorentzo... ήδη έχουμε καλύψει σχεδόν δίωρο πεζοπορίας και τώρα αρχίζουν τα δύκολα... ιδιωτικός τροχονόμος στο ανωτέρω χωριό μας διεμήνυσε εις άπταιστον νοηματικήν γλώσσαν ότι είμαστε τρελλοί που προσπαθούμε να φτάσουμε πεζή προς τα λεωφορεία ή το τραίνο... οι υπόλοιποι τρεις έχουν ήδη φθάσει από ωρας εις το σημείο των λεωφορείων και μας διεμήνυσαν ότι πρόλαβαν το τελευταίο... κατηφορίζουμε προς την έξοδο του χωριού και...
ξαφνικά μπροστά μας -από την αντίθετη κατεύθυνση- εμφανίζεται ο... πρωϊνός ξανθός άγγελος (!!!!!??????!!!!), χαρακτηρισμός του συνοδοιπόρου γιατρού και θα δείτε γιατί...
η χαρά της αλλά και η δική μου ήτο απερίγραπτη λαμβάνοντας υπόψη το αδύνατον/απίθανον της συναντήσεως ταύτης...
"είχα απογοητευθεί ως προς την πορεία που ακολουθούσα και γύριζα πίσω προς το χωριό", μου είπε... "μια γριά με παρεκίνησε να το κάνω", συμπλήρωσε... ο δρόμος ήτο άδειος παρετήρησα... οι υπόλοιποι της παρέας επιδώθησαν σε διανυσματικές εξισώσεις, λογαριθμικές αναπροσαρμογές, συμπαντικές εξισώσεις πιθανοτήτων, αλλά αποτέλεσμα δεν βγήκε...

Αναπάντητες ερωτήσεις: συνέβαινε πραγματικά;... γιατί ούτε εκείνη ούτε εμείς διασταυρώσαμε τα οπτικά μας πεδία στην μοναδική και έρημη οδό που πορευόμαστε στην άκρη του χωρίου;... πώς είδαμε αλλήλους μόνο πέντε (5) μέτρα προ της συναντήσεως;... ποια γραία την έστειλε προς τα πίσω και σε ποια γλώσσα;... γιατί το όνομά της ήτο τόσο περίεργο και αταίριαστο -Chardonay, παραλλαγή του γνωστού ξανθού οίνου chardonnay;... πήγε όντως στον αγώνα;...

{σημείωση προς τον αναγνώστη: τα σημεία του κειμένου -εξ αρχής- που έχουν τονισθεί με πράσινον χρωματισμόν- καταδεικνύουν τις συμπαντικές δυνάμεις που λειτουργούσαν μήνες πριν από το ταξίδι αυτό
-βλ. και το Συμπ. Δυν. 1-
όταν πρωτοακούστηκε αυτή η ιδέα στο μπαράκι του Αντώνη -μάλλον ως αστείον- μετά από αρκετές τεκίλες και μπύρες...
Ήτο γραφτό να συναντηθούν οι πορείες δύο drifters με παράξενα ονόματα -αναφέρομαι και στο δικό μου- απεφάνθη ο γιατρός της παρέας...}

η πεζοπορία συνεχίστηκε επί ώραν και περισσότερον... μιλούσαμε οι δυό μας ακατάπαυστα... ούτε ξέρω τί λέγαμε... ούτε κατάλαβα πώς περπατούσαμε... ποιά κούραση;... οι άλλοι ήτο αποσβολωμένοι και ακολουθούσαν...
επιβεβαίωσα ότι η νεαρά παρηκολούθησε όντως τον αγώνα από βίντεο που είχε καταγράψει... είχε κάνει το πρωί δυό φορές τον γύρο της πίστας και είχε επισκεφτεί πάλι το χωρίον ετούτο ίνα αναλήψει χρήματα για να πληρώσει το εισητήριο εισόδου... έφυγε την προηγουμένην χωρίς να ειδοποιήσει ούτε την συγκάτοικον και την επομένη πήγαινε με γκρουπ ταξιδιωτών προς Νέαν Υόρκην... εργαζόταν στην Fly Emirates ως trip organizer... ταξίδευε μόνη οδηγώντας γκρουπ τουριστών σε διάφορες ηπείρους... και η πεζοπορία συνεχίζεται... κυκλωτικές κινήσεις μέσα στην κοιλάδα της Τοσκάνης προς ανεύρεσιν του σημείου συναντήσεως με το λεωφορείον... οι υπόλοιποι -μετά τηλεφωνικής επικοινωνίας- ανέβαλαν την αναχώρησίν των με το απογευματινό τραίνο, μόνο και μόνο για να δουν αν όντως είχαμε μαζί μας την ξανθή νεαρά... θα σας περιμένουμε απεφάνθησαν... φτάσαμε... πετύχαμε το τελευταίον λεωφορείον... ανασυγκρότησις της ομάδος έξωθεν του σταθμού του τραίνου... η χαρά όλων για μια πλούσια και γεμάτη ημέρα απερίγραπτος...
η ημέρα ολοκληρώνεται με κλοπήν τσάντας του γράφοντος -από όλες όσες ήταν μαζεμένες στην παρέα μας- με ολόσωμον ακριβόν αδιάβροχον μοτοεξοπλισμόν (η ημέρα ήτο συνεχώς βρέχω/δεν βρέχω, ο ήλιος ενεφανίσθη μόλις άρχισε η πεζοπορία μας μέσα στην πίστα, οπότε όλοι κουβαλούσαμε μαζί μας διάφορα)... στην τσάντα παραδόξως δεν είχα ούτε τα χαρτιά μου, ουτε κινητά, κάμερες, εισητήριο αγώνα κλ.π., τα είχα στις τσέπες μου...

Οι συμπαντικές δυνάμεις είχον επιτελέσει το έργον τους. Μια αδελφή ψυχή προσετέθη στις γνωριμίες μου, ανήμερα των γενεθλίων μου...

Σε δουλειά να βρισκόμαστε...

Αφού κατάφερες και πήγες και το ταξίδι, τώρα μπορείς να ηρεμήσεις και να χαρείς διακοπές, θα μπορούσε να πει κάποιος.

Σου φαίνομαι για τύπος αραχτός, απαντώ.

"Cool" είναι φιλοσοφία ζωής που σφυρηλατείται μέσα από χρόνια πρακτικής, συνειδητής-ασυνείδητης, δεν έχει δομημένη-καταγεγραμμένη μαρτυρία σε κοινωνικοφιλοσοφικά πονήματα διανοούμενων (βλ. marxismus, capitalismus, imperialismus κ.λπ.).
Being cool is a state of mind and a stand for life...

Restless, είναι πρακτική καθημερινής διαβίωσης ενός τύπου που -μάλλον- δεν του αρέσει να κάθεται...

Φτου κι απ'την αρχή λοιπόν.
Αυτό το καλοκαίρι πρέπει να ξαναμαζέψω όλη την πραμάτεια μου -το πιο βαρύ είναι οι αναμνήσεις και τα αποκόμματα που φιλάω σε διάφορα μέρη, και στον υπολογιστή τώρα πια- να την πακετάρω και να την ανεβάσω για άλλη μια φορά σε άλλο τσαντήρι!!

Μετακόμιση στο κλεινόν άστυ!! Στο κέντρο ρε!! Μαστόρια, επισκευές, βαψίματα, ανα-κατα-διατάξεις, νέα δουλειά, νέες συνθήκες, νέα ζωή -συνέχεια, όχι από την αρχή, δεν γίνεται αυτό- παλιοί αγαπητοί φίλοι...

Αθήνα έρχομαι...

Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Παλιές Αρνητικές Δυνάμεις

Η Ιστορία πηγαίνει σχεδόν ένα χρόνο πίσω... Αρχή καλοκαιριού 2006.

Η σύζυγος μετά από τριετή περιπλάνηση ψυχής και έχοντας πάρει και το δικό μου ο.κ. αποφασίζει να κλείσει ένα άλλο σπίτι και να μετακομίσει στα μέσα Ιούλη. Ο υιός... μισό-μισό (άλλωστε στην ίδια μικρή πόλη θα είμαστε)...
[Παρένθεση: Το δεύτερο μισό του Ιούνη το ξοδεύω με το μικρό σε ταξίδια στην Αθήνα, να του βρω έπιπλα να του εξοπλίσω το καινούργιο του δωμάτιο στο σπίτι της μάνας του κ.λπ. Πολύ τρέξιμο αδερφέ μου...
Αρχές Ιούλη --> πάμε τον μικρό σε κατασκήνωση κάπου στην Ηλεία, του φτιάχνω το δωμάτιο και σε τρεις μέρες πρέπει να πάμε να τον ξαναπάρουμε!! Δεν έκατσε... Το ενδιάμεσο Σ/Κ πετάχτηκα και έξω από την Πάτρα να περάσω ένα διήμερο με φίλους. Μα τί κάνω??!! Και όλα αυτά πριν τη μετακόμισή της, που θα γινόταν στα μέσα του Ιούλη, ακριβώς.]

Μένω στο αρχικό σπίτι με τα μισά έπιπλα και αρκετή "σαβούρα" που δεν χώραγε στο καινούργιο --> τελικά αυτός που εξοπλίζει ένα σπίτι από την αρχή παίρνει μόνο τα βασικά που χρειάζεται, επιλέγει πώς και πού θα τα στήσει, και, με τη βοήθεια των μεταφορέων σε μιά το πολύ δυό μέρες είναι έτοιμος. Ο άλλος που μένει, πού; πώς;...

Τη μέρα της αποχώρησής της, ένα Σάββατο πρωί ακριβώς στα μέσα Ιούλη, ξεκινώ εσπευσμένα ταξίδι στην Αθήνα να προμηθευτώ topcase για τη σχάρα της μηχανής, άλλο εξοπλισμό, αλλά και χάρτες και βιβλία για την Ισλανδία -την άλλη Τρίτη θα έπρεπε εγώ και ο τρελλός φίλος/συνοδοιπόρος να ξεκινήσουμε την οδική μας δίτροχη περιπλάνηση προς αυτό το μακρινό νησί (μέσω Ιταλίας, Γερμανίας, Δανίας και Νησιών Φερόε!!).
Επίσης, να τεστάρω και το δεξί μου πόδι που έχει ατροφήσει αρκετά μετά τον δεύτερο τραυματισμό του και επιπλέον εδώ και μια βδομάδα έχει κλειδώσει η άρθρωση του γονάτου και ή θα ανοίγει ή θα κλείνει -αλλά όχι και τα δύο μαζί- και μάλιστα με εξωτερική βοήθεια (σπρώξιμο/τράβηγμα). Αν "δουλέψει" μέχρι Αθήνα, θα μας βγάλει και για το ταξίδι ολόκληρο!!!

Χρονικά περιθώρια δεν υπήρχαν, καθώς αυτό το Σ/Κ ήταν ακριβώς στη μέση ενός 15/μερου χωσίματος στη δουλειά (μια επιτροπή παραλαβής δικαιολογητικών 7:00-2:00, εντάξει μετά πληρωμής, αλλά έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα, χώσιμο ήταν) και αμέσως μετά έπρεπε να φύγουμε --> το καλοκαίρι στην Ισλανδία είναι συγκεκριμμένο: 15/7-12/8. Μετά χειμώνας!!!

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...
Ο Μωρός, πίστευα ότι εκτός των ανωτέρω θα προλάβαινα -εκείνη, τη δεύτερη βδομάδα του χωσίματος- να βάλω και σε μια τάξη το σπίτι πριν φύγω, να εξασφαλίσω τα βασικά. Ψυγείο είχα, φούρνο - πλυντήριο - σκούπα - σίδερο κ.λπ. όχι!! Να φτιάξω ένα καθιστικό στο σαλόνι κ.λπ.-κ.λπ... Μην τα αφήσω χύμα... Γυρνώντας, θα έπρεπε να πάρω και τον υιό κάποιες μέρες να πάμε και διακοπές...

Και έσται η τελευταία πλάνη χείρων της πρώτης...
Ταυτόχρονα με ταλαιπωρούσε και μια ψυχή: Θέλω, αλλά όχι έτσι, δεν είμαι σίγουρη, τα θέλω όλα πριν ενδώσω σε μια σχέση, πώς θα πω ναι σε μια σχέση αν δεν μοιράζομαι εξ' αρχής την καθημερινότητά μου με τον άλλο, τί τον θες τον προσωπικό σου χωροχρόνο, θα τα πούμε κ.λπ. Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει το κεφάλαιο "γυναίκες 30-35 στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μετά από αποτυχημένη μακροχρόνια σχέση"...

Φεύγω για Αθήνα με σκοπό να γυρίσω την επομένη το βράδυ -Δευτέρα πρωί η δεύτερη εβδομάδα δουλειάς γαρ- χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος πώς θα ήταν το σπίτι όταν θα γύριζα...

Και εδώ αρχίζουν οι αρνητικές δυνάμεις: Στα διόδια της Πάτρας πλησιάζω το κιόσκι να πληρώσω και βλέπω από μακρυά ότι υπάρχει κράσπεδο κατά μήκος όλης της διαδρομής. Ωραία σκέφτομαι, θ' ακουμπήσω το πόδι μου εκεί για άνεση. Φευ!, μπροστά στο παράθυρο του υπαλλήλου δεν υπήρχε κράσπεδο!! Κοβόταν!!
Όταν το συνειδητοπόιησα η μηχανή άρχισε να γέρνει επικίνδυνα με εμένα πάνω της. Κλίση του σώματος από την άλλη και κόντρα με το αριστερό χέρι στο τιμόνι. Αφόρητοι πόνοι στο χέρι και συνεχίζω --> κανένα στραμπούληγμα σκέφτομαι.
Λίγο παρακάτω, παραλίγο να γίνω χαλκομανία στο πίσω μέρος αυτοκινήτου του οποίου η οδηγός έκοψε απότομα ενώ εγώ κοιτούσα για λίγο τον καθρέπτη. Ο επερχόμενος ελληνοαμερικανός με την Μπούικ σταυροκοπιόταν για κανα μισάωρο πίσω μου.

Φτάνω στην Αθήνα με αφόρητους πόνους στο χέρι, μούσκεμα από τον ιδρώτα, λόγω στολής μέσα στον καύσωνα και περιπλανιέμαι από Γέρακα Αττικής μέχρι Ιπποκράτους στο κέντρο για να βρω όλα όσα ήθελα. Αργά το απόγευμα φτάνω αφυδατωμένος στα Σεπόλια στο σπίτι του φίλου μου Βασίλη. Πάγο στο χέρι και ανάκτηση δυνάμεων.

Την άλλη μέρα -Κυριακή- το απόγευμα ξεκινώ για την επιστροφή. Περνώ τα διόδια της Ελευσίνας και αμέσως μετά η μηχανή σβήνει!?!. Ολοκαίνουργια f.... jap bike και παθαίνει blackout ο εγκέφαλός της!?!.
Πράγματα στην άκρη του δρόμου, ασφάλειες, διαπραγματεύσεις με Αθήνα και διερχόμενο φορτηγό της Express Service και φόρτωμά της για Αθήνα -με αλλαγή φορτηγού στο Δαφνί.

Φτάνω νυχτώνοντας πίσω στα Σεπόλια, αφήνω τη μηχανή στο Βασίλη να την πάει την άλλη μέρα στον αντιπρόσωπο και ξεκινώ το ίδιο βράδυ με το ΚΤΕΛ για πίσω -βλ. το χώσιμο της δουλειάς την άλλη μέρα το πρωί.

Στο δρόμο η ψυχή -που λέγαμε- με ταλαιπωρούσε με κάτι μηνύματα "προβληματισμού" χαμένη καπου στη Λευκάδα για... meditation!!.
Πολύ μετά τα μεσάνυχτα γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ενός "βομβαρδισμένου/λεηλατημένου" σπιτιού...

Περιττό να πώ πως στο σαλόνι για τις επόμενες 10 μέρες ευρίσκοντο, καρέκλες, καναπές, τραπέζι, ρούχα, παπούτσια και πιάτα με αποφάγια, ατάκτως ειρημένα.........

Η μηχανή την επομένη -Δευτέρα πρωί-μαθαίνω πως πήρε μπροστά αμέσως, ενώπιον του "μάστορα" του αντιπροσώπου!?! Παρέμεινε δε επί τριήμερον καλωδιωμένη με τον κομπιούτορα/εγκέφαλο διάγνωσης βλαβών του αντιπροσώπου ίνα αποφανθεί περί της βλάβης!!
Αποτέλεσμα: "Η βλάβη δεν διεγνώσθη φίλε μου... Είναι μυστήριο... Μπορεί να το ξαναπάθει κάποια στιγμή... Θέλεις να πας και Ισλανδία... Χμμ..."
Ο Βασίλης μου πρότεινε να την κατατάξουμε στις περίεργες ασθένειες/φάντασμα της ανθρώπινης μηχανολογικής πραγματικότητας. [Δεν το ξανάπαθε μέχρι στιγμής].
- Κράτα τη για τρεις μέρες, την Παρασκευή τελειώνω από το "χώσιμο" και ανεβαίνω να την πάρω για να φύγω στα μέσα της επόμενης, είπα στον φίλο μου.
- Εντάξει, δικέ μου, θα την κάνω και καμιά βόλτα στην πόλη μήπως και παρουσιάσει τίποτε άλλο, συμπληρώνει ο Βασίλης.
- Η μηχανή είναι πολύ καλή, τα χώνει τέλεια, αλλά λίγο βαριά για Αθήνα, συμπληρώνει ο Βασίλης σε άλλη τηλεφωνική επικοινωνία.
- Σαβουριάστηκα σχεδόν σταματημένος, γμτ. το βάρος της, και όλη η δεξιά πλευρά σμπαράλια, μήνυμα στο κινητό Παρασκευή μεσημέρι, πριν ανέβω να την πάρω!?!
- 'Ερχομαι για ανταλλακτικά και ό,τι άλλο..., του απαντώ.

Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά μήπως το ταξίδι που ήταν να ξεκινήσει σε τρεις εργάσιμες δεν ήταν εφικτό!!!

Επιτέλους το κατάλαβες, θα μου πείτε....

Οι αρνητικές δυνάμεις, χτυπάνε υπερωρίες...
Το χέρι εξακολουθεί να πονά --> μα πόσο κρατάνε επιτέλους αυτά τα στραμπουλήγματα;
-Φίλε, στο χέρι έχεις παλιό κάταγμα, απεφάνθη ορθοπεδικός μετά από 22 μέρες (!!) που αποφάσισα πια να πάω στο νοσοκομείο για μια ακτινογραφία. Ήταν πια περασμένη και μια βδομάδα από τον Αύγουστο!!
- Πήγαινε διακοπές, κι αν σε πονάει ακόμα όταν με το καλό γυρίσεις, έλα να κάνουμε μια επεμβασούλα, συμπλήρωσε ο γιατρός.
- Μπαα, άσε, είπα μέσα μου. Πριν δυο χρόνια το εγχείρησα -σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα- για να μην μουδιάζει όταν οδηγώ μηχανή, καλά είναι...
Πού και πού πονάει ακόμα το άτιμο. Πάντως ανέκτησα όλη την κίνηση στον καρπό...

Το ταξίδι τελικά αναβλήθηκε για... εφέτος, του χρόνου, θα δείξει...

Πάντως τις δυνάμεις τις νίκησα. Πώς; Γλύτωσα από σοβαρό δυστύχημα πριν λίγες μέρες (βλ. Συμπαντικές Δυνάμεις (1) ) και τελικά πήγα στο Mugello για το MotoGP έστω και σχεδόν ένα χρόνο μετά από τον προηγούμενο σχεδιασμό!!!

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Συμπαντικές Δυνάμεις (1)

Τρίτη, 22 Μαίου 2007

Πώς είναι δυνατόν να μπεις στην πορεία ζωής ενός άλλου και κυριολεκτικά να επέμβεις -ειδικά όταν βρίσκεσαι εν μέσω άγχους, προθεσμιών και λοιπών υποχρεώσεων που συνηθίζεις να διεκπεραιώνεις την τελευταία στιγμή;

Εννέα μέρες πριν από προγραμματισμένο με μοτοσυκλέττες, από καινούργια παρέα, ταξίδι στη γείτονα χώρα για παρακολούθηση MotoGP και ενώ τα σημάδια του ταξιδιού δεν ήταν καθαρά -κάτι δεν ήταν σίγουρο, κάτι έλειπε, η ξεγνοιασιά της προετοιμασίας και προσμονής;- εν μέσω συνεχώς άστατου καιρού και βροχοπτώσεων και μη λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα ασφαλούς εξοπλισμού πετάγομαι σε διπλανή πόλη για καθιερωμένη συνάντηση της ομάδας (ψυχο)συμβουλευτικής. Στο σχόλασμα πιάνει βροχή...
Λόγω λανθασμένου παρκαρίσματος δεν πέρασα από τον Σωτήρη να πω ένα γεια -είχε αργήσει να ανοίξει το μαγαζί εκείνο το απόγευμα, οπότε υπολόγιζα να τον χαιρετίσω στο σχόλασμα- νομίζοντας πως ίσως προλάβαινα και πιθανή δυνατότερη βροχή. Ξεκινώ για την επιστροφή αλλά και πάλι με αμφιβολίες. Στην εθνική επάνω, και ενώ τον έχω δει και είμαι σίγουρος ότι θα περιμένει -μάλλον με είχε δει και εκείνος- τελικά 3-4 μέτρα μπροστά μου πετάγεται κάθετα και αποφασιστικά με το παπί του χωρίς να ξανακοιτάξει προς το μέρος μου!! Κοίταγε μόνο το απέναντι ρεύμα για να διασχίσει την εθνική και να κάνει αναστροφή προς την άλλη κατεύθυνση...

Στιγμιαίο μπλοκάρισμα μπροστινού τροχού, πλάγιασμα της μηχανής και σύρσιμο στο αντίθετο ρεύμα για 24 μέτρα. Τον βρήκα λίγο στον μπροστινό του τροχό και του έσωσα τη ζωή μόνο με ένα συντριπτικό κάταγμα κνήμης και ράμματα στο κεφάλι του!!. Εγώ πλακωμένος από τη μηχανή σηκώθηκα μετά το σύρσιμο με εκδορές και μώλωπες μόνο στο αριστερό γόνατο!!.
Τελικά η μηχανή μου επισκευάστηκε 3 μέρες πριν φύγω και το ταξίδι με την παρέα έγινε.
Όλα ήταν πιο ξεκάθαρα μετά το δυστύχημα. Ο οιωνός που έψαχνα ότι το ταξίδι έπρεπε να γίνει -για να νικηθούν όλες οι αρνητικές δυνάμεις που συνομωτούσαν εναντίον του- είχε επιτέλους έρθει!! Μετά το δυστύχημα ήμουν πολύ πιο ήρεμος, οι σοβαρές δουλειές διευθετήθηκαν ως εκ θαύματος και κάποιες άλλες περίμεναν την επιστροφή μου...
Και πώς να ήταν διαφορετικά; Μέσα στη βροχή και μέχρι να μας μαζέψει ασθενοφόρο μια περπάταγα και έβριζα για την "γκαντεμιά" μήπως χάσω το ταξίδι και μια σιγοτραγουδούσα από "τρέλλα": και πάλι ωραίοι είμαστε...

Λογικά, το πιθανότερο θα ήταν να είχα σκοτωθεί πάνω στο βρεγμένο οδόστρωμα από διερχόμενο από το αντίθετο ρεύμα. Ή να τον είχα σκοτώσει, πέφτοντας "καρφί" επάνω του. Τον είχα "στο σταυρό"...

Όμως οι συμπαντικές δυνάμεις επεφύλασσαν και άλλη έκπληξη...
(η συνέχεια στο επόμενο, Συμπ. Δυν. 2)...