Tο πρώτο μου μεγάλο και ταυτόχρονα εκτός Ελλάδος
moto-ταξίδι το πραγματοποίησα τον Σεπτέμβριο του 2003. Η απόφαση πάρθηκε όπως αρμόζει σε μηχανόβιους -θυμίζει λίγο Joe Bar Team.
Πιωμένοι σε ένα πάρτυ βάφτισης αργά το βράδυ στην παραλία του Λούρου έξω από το Νιχώρι Ατωλ/νίας έρχεται ο φίλος μου λιώμα γιατί βγήκε με το φουσκωτό και εκείνο πήρε φωτιά από λάθος ρύθμιση του μηχανικού. Αφού επέζησε, και μετά από ένα μπουκάλι ουίσκυ που κατέβασε, με έπιασαν εμένα οι συναισθηματισμοί
"γ... τα σκάφη σας, κ.λπ., τόσα πράγματα έχουμε/έχετε κάνει και ένα ταξίδι μακρυνό να δούμε μέρη, να μας φυσήξει ο αέρας τα μαλιά, να βγούμε στο δρόμο και να ταξιδέψουμε δεν μου έχετε δώσει ως προοπτική",
"πώς γίνεται να αφήνετε απ' έξω το μόνο χόμπυ που ανοίγει ορίζοντες και μπορεί να το κάνει ο καθένας πολύ πιο εύκολα από άλλα πιο εξειδικευμένα κ.λπ-κ.λπ".
Βέβαια ο δικός μου είχε ήδη κάνει πολλά ταξίδια μέχρι τότε, και εγώ άπειρα νοερά διαβάζοντας τα ταξιδιωτικά του Στέφανου Ψημμένου και άλλων στο ΜΟΤΟ της προηγούμενης δεκαετίας.
"Σε 15 μέρες φεύγουμε, στο υπόσχομαι", λέει ο δικός μου!!
"Δεν έχω ούτε μηχανή για ταξίδι", ψέλισα εγώ.
"Θα σου χαρίσω το Kawa ZX10 Tom Cat, που μου περισσεύει", απαντά εκείνος.
"Θα του κάνουμε ένα σέρβις, ασφάλεια και φύγαμε", συμπλήρωσε.
"Εντάξει, να το δω και να μη το πιστέψω", απάντησα, σίγουρος πως
τουλάχιστον πιωμένοι φορτίζαμε όμορφα τον συναισθηματικό μας κόσμο.
Κανένας την άλλη μέρα δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι μιλούσε 'στον αέρα', κι έτσι το όραμα έπαιρνε σιγά σιγά σάρκα και οστά. Στην παρέα προστέθηκε και τρίτος φίλος με ένα ταλαιπωρημένο Kawa ZXR 750. Με χίλια βάσανα τα καταφέραμε να ετοιμαστούμε και να ετοιμάσουμε και τις μηχανές. Μετά έπρεπε να αποφασίσουμε πού θα πηγαίναμε. Δεν έπρεπε να είναι πολύ μακριά (είχαμε περίπου ένα 15/μερο κενό), κάπου που ο δικός μου δεν είχε πάει ή γούσταρε να ξαναπεράσει, να μην είναι βέβαια η 'βαρετή Ευρώπη' και να προλάβει να γυρίσει όταν θα γένναγε η γυναίκα του [τελικά επέστρεψε δυό μέρες μετά τη γέννα της] και μετά να ετοιμαστεί για τον μεγάλο 'γύρο της Μεσογείου' με το Πολιτιστικό Οδοιπορικό "
Οι Δρόμοι της Ελιάς"!!
Και τότε, εντελώς τυχαία βρίσκουμε το οδοιπορικό του Κώστα Χατζηθωμάογλου στο διαδίκτυο!! Δείτε το, αξίζει:
http://www.transalp.gr/turkey/.
Ο κύβος ερρίφθη: Τουρκία-Καππαδοκία-Κουρδιστάν. Χάρτες, μελέτη, βιβλία, όλα έτοιμα.
Περιττό να περιγράψω το ταξίδι. Ο φίλος Χατζηθωμάογλου τα περιγράφει τόσο ωραία!!
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όταν γύρισα για ένα μήνα στο γραφείο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ!! Ο νους μου ταξίδευε νοερά, ο συναισθηματικός μου κόσμος χτύπαγε 'διακοσάρια'.
Τα μέρη, οι άνθρωποι, η εμπειρία δεν με άφηναν να ησυχάσω.Από τότε, κάθε χρόνο 'την κάνω' για κάπου.
Την επόμενη χρονιά πήγα οδοιπορικό στην έρημο της Αριζόνα, στην Καλιφόρνια (Sequoia Trees, Death Valley), Grand Canyon, Las Vegas κ.λπ. Εκεί βέβαια νοίκιασα αυτοκίνητο,
αλλά πάλι μόνος και έρημος ντριφτάριζα...Τις ίδιες μέρες ο κολλητός μου μού έστελνε με μηνύματα την καθημερινή του 'Οδύσσεια' από το μοτο-ταξίδι στο Λούξορ και τις ερημιές της Αιγύπτου.
Τον επόμενο χειμώνα την κάναμε οι δυό μας για τις εσχατιές του Μαρόκου.
Δεν σας κρύβω ότι για μια στιγμή μας πέρασε να κατεβούμε προς Μαυριτανία και να χαθούμε εκεί για πάντα...Retrospective: Η απόφαση πάρθηκε και πάλι εντελώς κουφά. Κάποια στιγμή βρήκα στο δίκτυο τον οργανισμό που σύστασε ένας 'τρελαμμένος' Άγγλος, ο Grant Johnson με δειλές συνευρέσεις οδοιπόρων στην αυλή του σπιτιού του αρχικά, με χάπενινγς κ.ά και τελικά έχει καταφέρει να διοργανώνει κάθε χρόνο camping-συνευρέσεις μοτο-οδοιπόρων σε όλες τις ηπείρους. Horizons Unlimited τον ονόμασε, τί ωραία!! Link: http://www.horizonsunlimited.comΕκείνη τη χρονιά λοιπόν, οργάνωνε ένα 5/μερο meeting στο Πόρτο με κόστος 5 euros!! "Πάμε", μου λέει ο δικός μου, "αλλά δεν πεταγόμαστε και μέχρι το Μαρόκο για πιο όμορφα;" Τελικά στη συνάντηση δεν μπορέσαμε να πάμε, ήταν για Σεπτέμβρη του 2005, αλλά στο Μαρόκο πήγαμε εκέινο το Νοέμβρη. Και η εμπειρία της παγωμένης Ευρώπης στο γυρισμό και η οδήγηση σε συνθήκες ψύχους ήταν τόσο καλή...Στο δρόμο προς την έρημο του Μαρόκου συναντήσαμε δυό Άγγλους που σχεδόν είχαν γυρίσει όλο τον κόσμο και έκαναν τη διαδρομή του Dakar. Ήταν μέλη του Horizons Unlimited. Δούλευαν έξι μήνες το χρόνο και ταξίδευαν τους άλλους έξι. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αλλά ό,τι ευχόμαστε ίσως και να μπορέσουμε."When there's a wiil, there's a way"...
Αναρτήσεις
