Αυτό το ιστολόγιο χωρίζεται σε δυό περιόδους. Η πρώτη, καλοκαίρι 2007, διαβάζεται ανάποδα!! Από κάτω προς τα πάνω ή αν θέλετε χρονολογικά, καθώς οι νεώτερες
αναρτήσεις εκείνης της περιόδου σχετίζονταν με τις προηγούμενες.
Τα υπόλοιπα κανονικά !?! Άντε, να δούμε πού θα μας βγάλει...


Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Συμπαντικές Δυνάμεις (1)

Τρίτη, 22 Μαίου 2007

Πώς είναι δυνατόν να μπεις στην πορεία ζωής ενός άλλου και κυριολεκτικά να επέμβεις -ειδικά όταν βρίσκεσαι εν μέσω άγχους, προθεσμιών και λοιπών υποχρεώσεων που συνηθίζεις να διεκπεραιώνεις την τελευταία στιγμή;

Εννέα μέρες πριν από προγραμματισμένο με μοτοσυκλέττες, από καινούργια παρέα, ταξίδι στη γείτονα χώρα για παρακολούθηση MotoGP και ενώ τα σημάδια του ταξιδιού δεν ήταν καθαρά -κάτι δεν ήταν σίγουρο, κάτι έλειπε, η ξεγνοιασιά της προετοιμασίας και προσμονής;- εν μέσω συνεχώς άστατου καιρού και βροχοπτώσεων και μη λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα ασφαλούς εξοπλισμού πετάγομαι σε διπλανή πόλη για καθιερωμένη συνάντηση της ομάδας (ψυχο)συμβουλευτικής. Στο σχόλασμα πιάνει βροχή...
Λόγω λανθασμένου παρκαρίσματος δεν πέρασα από τον Σωτήρη να πω ένα γεια -είχε αργήσει να ανοίξει το μαγαζί εκείνο το απόγευμα, οπότε υπολόγιζα να τον χαιρετίσω στο σχόλασμα- νομίζοντας πως ίσως προλάβαινα και πιθανή δυνατότερη βροχή. Ξεκινώ για την επιστροφή αλλά και πάλι με αμφιβολίες. Στην εθνική επάνω, και ενώ τον έχω δει και είμαι σίγουρος ότι θα περιμένει -μάλλον με είχε δει και εκείνος- τελικά 3-4 μέτρα μπροστά μου πετάγεται κάθετα και αποφασιστικά με το παπί του χωρίς να ξανακοιτάξει προς το μέρος μου!! Κοίταγε μόνο το απέναντι ρεύμα για να διασχίσει την εθνική και να κάνει αναστροφή προς την άλλη κατεύθυνση...

Στιγμιαίο μπλοκάρισμα μπροστινού τροχού, πλάγιασμα της μηχανής και σύρσιμο στο αντίθετο ρεύμα για 24 μέτρα. Τον βρήκα λίγο στον μπροστινό του τροχό και του έσωσα τη ζωή μόνο με ένα συντριπτικό κάταγμα κνήμης και ράμματα στο κεφάλι του!!. Εγώ πλακωμένος από τη μηχανή σηκώθηκα μετά το σύρσιμο με εκδορές και μώλωπες μόνο στο αριστερό γόνατο!!.
Τελικά η μηχανή μου επισκευάστηκε 3 μέρες πριν φύγω και το ταξίδι με την παρέα έγινε.
Όλα ήταν πιο ξεκάθαρα μετά το δυστύχημα. Ο οιωνός που έψαχνα ότι το ταξίδι έπρεπε να γίνει -για να νικηθούν όλες οι αρνητικές δυνάμεις που συνομωτούσαν εναντίον του- είχε επιτέλους έρθει!! Μετά το δυστύχημα ήμουν πολύ πιο ήρεμος, οι σοβαρές δουλειές διευθετήθηκαν ως εκ θαύματος και κάποιες άλλες περίμεναν την επιστροφή μου...
Και πώς να ήταν διαφορετικά; Μέσα στη βροχή και μέχρι να μας μαζέψει ασθενοφόρο μια περπάταγα και έβριζα για την "γκαντεμιά" μήπως χάσω το ταξίδι και μια σιγοτραγουδούσα από "τρέλλα": και πάλι ωραίοι είμαστε...

Λογικά, το πιθανότερο θα ήταν να είχα σκοτωθεί πάνω στο βρεγμένο οδόστρωμα από διερχόμενο από το αντίθετο ρεύμα. Ή να τον είχα σκοτώσει, πέφτοντας "καρφί" επάνω του. Τον είχα "στο σταυρό"...

Όμως οι συμπαντικές δυνάμεις επεφύλασσαν και άλλη έκπληξη...
(η συνέχεια στο επόμενο, Συμπ. Δυν. 2)...

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Το ταξίδι των αναμνήσεων ξεκινά ακόμα μια φορά...
Είθε τούτο το μετερίζι των αισθήσεων και των παρατηρήσεων να αποδώσει τα αναμενόμενα και να ευφράνει τις ψυχές μας.

barbacool είπε...

@apo: ας ελπίσουμε... Ευχαριστώ "apo"

kotoulas είπε...

ΦΙΛΕ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΛΑ ΣΥΝΕΧΑ