Αυτό το ιστολόγιο χωρίζεται σε δυό περιόδους. Η πρώτη, καλοκαίρι 2007, διαβάζεται ανάποδα!! Από κάτω προς τα πάνω ή αν θέλετε χρονολογικά, καθώς οι νεώτερες
αναρτήσεις εκείνης της περιόδου σχετίζονταν με τις προηγούμενες.
Τα υπόλοιπα κανονικά !?! Άντε, να δούμε πού θα μας βγάλει...


Τετάρτη, Ιουνίου 25, 2008

Τα μέταλλα έχουν ψυχή ή πάλι Άγιο είχαμε;

Χτες το βράδυ είδα ένα περίεργο έργο στη ΝΕΤ (τελικά το Hidalgo ήταν, παραθέτω λεπτομέρειες στο link) με κεντρική ιστορία πώς το άλογό σου -που τελικά εκείνο σε διαλέγει και όχι εσύ, ακριβώς όπως, πιστεύω, και ένα παιδί διαλέγει τους γονείς του πριν "κατέβει" στον κόσμο τούτο- μπορεί να χαρεί τα ζόρια στα οποία το υποβάλεις και ταυτόχρονα να σου μεταδώσει την ίδια χαρά της περιπέτειας που και εσύ ως καβαλάρης του υποβάλεσαι, να σε προστατέψει, να χαρεί μαζί σου και τέλος να σε βοηθήσει να επιβιώσεις και να "ολοκληρωθείς".
Προϋπόθεση: να καταλάβει ότι το νοιώθεις, του μιλάς, το καταλαβαίνεις και "you're in it together".

Μήπως τελικά συμβαίνει το ίδιο με τα μεταλλικά μας οχήματα και άλλα σύνθετα ανθρώπινα δημιουργήματα;
Πάντα το ένοιωθα αυτό με τα οχήματα που είχα στην κατοχή μου και οδηγούσα. Είχα την αίσθηση πως στα πρώτα μέτρα που έκανα όταν ξεκίναγα για κάπου, το όχημα (εδώ θα μιλήσω για αυτοκίνητα, οι μοτοσυκλέτες είναι πολύ πιο σύνθετο πράγμα καθώς εμπερικλείουν εκ φύσεως την αστάθεια που έχει και ο άνθρωπος ως ον -τί ωραία το διηγήθηκε ο φίλος του Τσε στην ταινία "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας") πάντα μου έλεγε τί διάθεση είχε...
Υπήρχαν φορές που ρολάριζε αέρινα, αθόρυβα, σχεδόν ταξίδευε στον κόσμο 'των χαμηλών πτήσεων', μου έλεγε με τον τρόπο του ότι ήταν σε καλό mood και άλλες, χωρίς προφανή αιτία, δεν ήταν ορεξάτο. Ένα αδιόρατο μούγκρισμα, μια πιο βαρυεστημένη διάθεση στο ρολάρισμά του σου εξηγούσε πως ναι μεν θα σε πήγαινε, αλλά δεν το χαιρόταν, βαριόταν να κουνηθεί τη μέρα εκείνη. Και εγώ το καταλάβαινα, ήμουν πιο επιφυλακτικός στο "ζόρισμά" του, περίμενα ότι σιγά-σιγά με τη βόλτα θα βελτιώνονταν η διάθεσή του και στο τέλος θα το χαιρόμασταν και οι δύο. Έβαζα μουσική "ν' ανεβούμε", άκουγα τους ήχους του προσεκτικά μέχρι να μου πει πότε άλλαζε η διάθεσή του. Και όταν/αν γίνονταν αυτό, τότε ανοίγαμε το γκάζι και πετούσαμε μαζί...
Διαφαίνεται ασφαλώς ότι τα πρόσεχα, τα συντηρούσα, τα παρακαλουθούσα. Όχι όμως ακρότητες. Δεν ήμουν ο λοξός με το πανί και το σφουγγάρι, ούτε ο μυγιάγγιχτος με το όχημα.
Υπήρξαν άπειρες φορές που τα ζόρισα, που τους ζήτησα να κάνουν πράγματα για τα οποία δεν ήταν φτιαγμένα. ΄Οπως ακριβώς και ο ήρωας της ταινίας που έπρεπε να νικήσει έναν αγώνα ζωής, επιβίωσης και συνειδητοποίησης μαζί με το άλογό του. Και εκείνο καταλάβαινε, συμμετείχε. Ήξερε το ρόλο του, προσπαθούσε ακόμα και τραυματισμένο...
Κατεβήκαμε -με όλα όσα είχα κατά καιρούς, ακόμα και νοικιασμένα- λοιπόν γκρεμούς, έτσι για να ζήσουμε κάτι διαφορετικό, κάναμε ειδικές του Ράλλυ Ακρόπολις "αέρα" πατώντας τζιπ και άλλα φτιαγμένα οχήματα, είχαμε "τις στιγμές μας". Δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος βαριέται την καθημερινότητα, θέλει να ξεφύγει, να ζήσει, να κάνει κάποιες 'τρέλες', έτσι θέλει και το μεταλλικό άτι. Μαζί μου ξέρει ότι η ζωή του δεν θα είναι εύκολη και μονότονη, θα κάνει πολλές τρέλες και θα πρέπει να ανταπεξέλθει και σε δυσκολίες. Και εκείνα όχι μόνο προσπαθούσαν πάντα, αλλά πολλές φορές με έσωσαν. Όμως, με τον τρόπο τους πάντα μου έδειχναν ότι την περιπέτεια την ευχαριστόταν όσο και εγώ. Ή μάλλον τη ζούσαμε μαζί.
Τελευταίο συμβάν που σώθηκα/με έσωσαν, η ιστορία του μπροστινού τροχού: Άρχισε με ένα αδιόρατο μούγκρισμα που τελικά, μετά από καιρό, όταν βρήκα το χρόνο ν' ασχοληθώ, διεγνώσθη ως "τελειωμένο" ρουλμάν τροχού. Αλλάχτηκε μετά από κανα-δυο ταξίδια στο μηχανικό που το προσέχει στο Αγρίνιο. Όμως αμέσως μετά την επισκευή διαμαρτυρόταν με ένα 'κρακ-κρακ' από το χώρο του θόλου/ανάρτησης. Θεωρώντας πως είναι το αμορτισέρ, που σίγουρα θα μετακινήθηκε κατά την επισκευή του τροχού, είπα να περιμένω να δω τί θα γίνει. Συνέπεσε και με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και εγώ έπρεπε να γυρίσω Αθήνα. Κατά τα άλλα το αυτοκίνητο "πετούσε" στο δρόμο. Στην εθνική λοιπόν, κάπου μετά το Αίγιο, 'πατημένος' για Αθήνα, ακούγεται το μεγαλύτερο μεταλλικό μπαμ που έχω ακούσει ποτέ από το διαμέρισμα του κινητήρα. Σαν κάτι να έσπασε, να ξεκόλλησε και να χτύπησε εκεί μέσα και να διέλυσε διάφορα. Συνέχισα...
Το αυτοκίνητο ρολάριζε σε πολύ καλό mood... Στην Αθήνα επί τριήμερο κυκλοφορούσα κανονικά με μόνο πρόβλημα τα κρακ-κρακ στις λακούβες. Την ερχόμενη Δευτέρα είχα σκοπό να ταξιδέψω πάλι προς Μεσολόγγι για να το αφήσω για "ξεκαλοκαιριό". 'Εφτασε η Παρασκευή, και ξαφνικά, σε μια στροφή στο Γαλάτσι ο τροχός "παρέδωσε το πνεύμα"... Κινούσε με απίστευτη δυσκολία, προξενούσε τρομερούς θορύβους τριβής μετάλλων που έκαναν κεφάλια στο δρόμο να γυρίζουν, έκανε την μπροστινή ανάρτηση να χορεύει και το τιμόνι να μην υπακούει... Ο οδηγός του γερανού που το φόρτωσε για το συνεργείο έκπληκτος διαπίστωσε ότι ο τροχός είχε αυτονομηθεί τελείως από τη "φωλιά" του και κινούταν ελεύθερος στο χώρο του θόλου μπρος-πίσω, μέσα-έξω κρεμασμένος μόνο από το αμορτισέρ. Ο μηχανικός όταν έφτασα στο συνεργείο συνειδητοποίησε ότι το πρόβλημα ήταν από την επισκευή (σημ.: χωρίς καθόλου να θέλει να μειώσει τη δουλειά του άλλου συναδέλφου του μηχανικού γιατί ήταν και φίλοι και στην ίδια εταιρεία): Ή ξέχασαν να βάλουν τη βίδα που κρατούσε τον τροχό μέσα στη φωλιά του, ή την έσφιξαν τόσο πολύ που έσπασε στο δρόμο. Άσπρισε δε από τρόμο όταν κατάλαβε το ταξίδι που έκανα και τα δρομολόγια μέσα στην Αθήνα...
Και εγώ συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως σώθηκα από πολύ χειρότερα "παρά τρίχα". Είχα πάλι "Άγιο" ή με έσωσε -για άλλη μια φορά- το όχημα; Ποτέ κανένα τους δε με πρόδωσε στη μέση του πουθενά. Πάντα με έφταναν κάπου σε σωστό χώρο και timing για να διορθωθεί η ζημιά.
Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εκείνο αποφάσισε ότι η επισκευή έπρεπε να γίνει πριν το ταξίδι της επιστροφής για το Μεσολόγγι...

2 σχόλια:

Unknown είπε...

αγιο είχες!!!!!!

barbacool είπε...

ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι και με... γειώνουν!!
Έχεις δίκιο "apo", Άγιο είχα!!