Αυτό το ιστολόγιο χωρίζεται σε δυό περιόδους. Η πρώτη, καλοκαίρι 2007, διαβάζεται ανάποδα!! Από κάτω προς τα πάνω ή αν θέλετε χρονολογικά, καθώς οι νεώτερες
αναρτήσεις εκείνης της περιόδου σχετίζονταν με τις προηγούμενες.
Τα υπόλοιπα κανονικά !?! Άντε, να δούμε πού θα μας βγάλει...


Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007

Σκότωσε τον μπάτσο που έχεις μέσα σου!!!

Χτές βράδυ (23-10-2007) βλέποντας το Αλ-Τσαντίρι Νιουζ έπαθα το σοκ της ζωής μου. Ο Λάκης παρουσίασε ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση στην τελευταία εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη (δεν την είχα δει).

Ούτε λεπτό δεν ήταν αυτό το απόσπασμα! Μια φράση του Κοροβέση ακούστηκε μόνο. Κι όμως, ο άνθρωπος έδωσε τον απόλυτο στόχο της αέναης αναζήτης όλων των προηγούμενων χρόνων:

Μια ζωή ψάχναμε -με τους κολλητούς, από την εποχή της νιότης, πριν μπούμε στην παραγωγή- πόσο συνειδητά θα υποχωρούσαμε στην καθημερινότητα της ζωής, πόσα από τα ιδανικά μας θα κάναμε "γαργάρα", πώς θα μπορούσαμε να ξυπνάμε το πρωί και να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη χωρίς να νοιώθουμε αποστροφή.

Τί ειπώθηκε λοιπόν στη συνέντευξη από τον Περικλή Κοροβέση;

Δεν μπορώ να συνευρεθώ με τους συνανθρώπους γύρω μου και να επικοινωνήσω μαζί τους γιατί έχω ένα μπάτσο μέσα μου. Ο στόχος μου είναι να σκοτώσω τον μπάτσο μέσα μου. Και αυτός ο αγώνας είναι συνεχής και καθημερινός.

Τί άλλο να πει κανείς μετά από αυτό...

4 σχόλια:

Unknown είπε...

H αγριότητα της καλοσύνης.
Και μόνο σαν ήχος είναι τρομερή έκφραση, και είναι παρμένη από ένα άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου.
Δεν θέλω να τον σκοτώσω αυτόν τον μπάτσο. Αυτός ο μπάτσος είμαι εγώ. Εκφράζω το αναφαίρετο δικαίωμα μου να είμαι κακός και άδικος, μισητός και απεχθής και εν τέλει αν οι άλλοι το αποφασίσουν, Μόνος. Είναι αφόρητα σκληρό και εγγυημένα μοναχικό να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο ή, για να θυμηθούμε και τα παλιά καλά θρησκευτικά, να προσπαθείς να αγγιξεις τη θέωση.Και ακόμα, χωρις αυτόν τον αξιαγάπητο μπατσούλη δεν θα υπήρχς το ανθρώπινο πάθος άρα δεν θα υπήρχε η Ποίηση. Σας μισώ όλους. Με αγάπη Αποστόλης.

barbacool είπε...

Apo, thanks για το μίσος!!?!!
Εγώ αλλιώς το αντελήφθην πάντως. Ο "μπάτσος" του Κοροβέση -νομίζω- ότι είναι όλα τα κοινωνικά ταμπού και παρωπίδες που κουβαλάμε από την ημέρα της γέννησης και ανατροφής μας μέσα σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακο-κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον και που συνεχώς εμπλουτίζουμε μέσα από την καθημερινή τριβή της ζωής μας στον συγκεκριμένο χωροχρόνο.
Εγώ αυτόν τον "μπάτσο" θέλω να σκοτώσω και είναι αγώνας συνεχής και άνισος...

Unknown είπε...

Σύμφωνοι. Ακόμα και αν το σκοτώσει κάποιος αυτό το μπάτσο ποια θα είναι τα ωφέλη που θα αποκομίσει; Σίγουρα θα έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος αλλά αυτό πως τον τοποθετεί σε μια στοιχειωδώς καλύτερη θέση στον αγώνα για την αναζήτηση της ευτυχίας; Υποτίθεται ότι ο στόχος κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι αυτός, τόσο προς ώφελος του ιδίου όσο και για το αντίκτυπο που θα έχει η επίτευξη του στόχου αυτού στους συνανθρώπους του. Δεν πιστεύω πως σκοτώνοντας ένα κομμάτι του εαυτού μας και συνεπώς αλλοιώνοντας το φθαρτό και ατελή ψυχισμό μας-έστω και αν έχει διαμορφωθεί έτσι από τα περίεργα παιδικά μας χρόνια-θα γίνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη είμαστε. Πιστεύω ότι η προσπάθεια κατανόησής του θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα στη βελτίωση της προσωπικότητας του ανθρώπου παρά η προσπάθεια "δολοφονίας" του.

barbacool είπε...

... η προσπάθεια κατανόησης του εαυτού μας -συνεπώς και η βελτίωσή του- περνάει και μέσα από την προσπάθεια κατανόησης των συνανθρώπων μας. Προσπαθώντας να δεχτούμε τη διαφορετκότητα του άλλου χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις ίσως να μειώνει το εγώ προς όφελος του κοινωνικού καλού, ίσως πάλι να βοηθάει στην ανέρευση του δρόμου που οδηγεί στην ευτυχία... θεωρητικά λοιπόν οδεύουμε προς βελτίωση της προσωπικότητας του ανθρώπου και διερεύνηση του αντίκτυπου που θα έχει η επίτυξη του στόχου αυτού στους συνανθρώπους μας.
Επειδή έχουμε μπει στα βαθιά πια, χρησιμοποιώ φράσεις σου για να αποφεύγω πλατιασμούς και να είμαι όσο πιο κοντά μπορώ στο θέμα μας.