Ο Μεγαλέξανδρος...

Όταν ήμουνα ανεβασμένος στο όρος Νεμρούτ [στην κορφή (2.150 μέτρα), στον Τύμβο που έχτισε ο Αντίοχος ο Επιφανής -απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου-με τα τεράστια αγάλματα/μορφές που επτά κοιτούσαν βορειοανατολικά και επτά νοτιοδυτικά στις εσχατές του βασιλείου του] το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν μακρινούς ορίζοντες και τεράστιες ψηλές κορφές ένα γύρω, από τον Κάυκασο, μέχρι τα απάτητα ψηλά βουνά της κεντρικής Τουρκίας.

Ήταν απόγευμα, ο ήλιος παιγνίδιζε πίσω από τα σύνεφα και τις ομίχλες που κάλυπταν τις βουνοκορφές που μας επιτηρούσαν ολόγυρά μας και μάς έδειχνε προς τα πού θα έπρεπε να "αισθανθούμε" την αύρα της Μεσογείου, της θάλασσας που έδινε ζωή σε όλους τους πολιτισμούς της τελευταίας προ Χριστού περιόδου.

Το φεγγάρι ξεπρόβαλε λαμπυρίζοντας -ωωω ήταν Πανσέληνος- πίσω από τον Καύκασο και ένας αέρας δυνατός μας υπενθύμισε ότι ο τόπος που πατάγαμε δεν ήταν συνηθισμένος. Αιώνες ιστορίας, ελληνικό στοιχείο πολύ μακριά από εκεί που το μάτι και το μυαλό μπορούσε να ταξιδέψει, παγκόσμιες -για την εποχή- ανακατατάξεις, η αίσθηση πως φτάσαμε σε ένα "σταθμό" της περιπλάνησής μας, όλα αυτά φόρτιζαν συναισθηματικά τον εσωτερικό μας κόσμο...

- Κοίτα κάτω αριστερά ο Τίγρης και δίπλα ο Ευφράτης!!, σπάει τη σιωπή ο Παντελής. Κοίτα πώς λούζεται από τον ήλιο η κοιλάδα της Μεσοποταμίας, συμπλήρωσε.

- Θεέ μου, τί με αξιώνουν τα μάτια μου να δώ..., ψελλίζω.

Ο Μάκης, άφωνος κι αυτός δεν μπορούσε να πιστέψει πως θα ήμασταν εδώ αυτό το απόγευμα, λίγες μέρες μετά την απόφασή μας για ταξίδι (βλ. http://barbacool.blogspot.com/2008/04/blog-post_08.html).

Θυμήθηκα την ταινία "Ο Μέγας Αλέξανδρος" του Oliver Stone και τη σκηνή που ανεβασμένος στα όρη της εσχατιάς της Ινδίας σχολίαζε στον αξιωματικό του πόσο θα ήθελε να φτάσει μέχρι 'το τέλος του κόσμου' και το είπα στους συντρόφους.

- Τίποτα δεν έχουμε καταφέρει, έσπασε τη σιωπή ο Παντελής.

- Αν σκεφτείς το μέγεθος του κόσμου που γύρισε εκείνος μέσα σε μόλις 10 χρόνια και με τα μέσα που διέθεταν τότε, έχεις δίκιο, συμπλήρωσα.

- Αλήθεια πώς το κάνανε, αναρωτήθηκε ο Παντελής. Πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο και να καταλάβουμε τους ανθρώπους του, συμπλήρωσε.

- Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο κόσμος και ταυτρόχρονα πόσο μικρός, σκέφτηκα. Πρέπει να δεσμευτούμε ότι θα συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας όσο αντέχουν τα κοκαλά μας, συμπλήρωσα.

Η δέσμευση επισφραγίστηκε με τη σιωπή μας. Το τελευταίο τσιγάρο έσβησε με τη δύση του ήλιου. Εκείνο το βράδυ ο Παντελής κοιμήθηκε στο γρασίδι κάτω από τον Τύμβο, στην αγκαλιά της σελήνης...

Ο Μάκης δυστυχώς -λόγω του εγκεφαλικού- δεν μπόρεσε να συνεχίσει μαζί μας τις περιπλανήσεις. Η σκέψη του όμως μας ακολουθεί, σαν να συμμετέχει κι αυτός.

Στο κάτω μέρος αυτού του ιστολογίου έβαλα ένα χάρτη που δείχνει τα μέρη που έχω επισκεφτεί... Πόσο λίγα για το μπλέ πλανήτη μας, αλλά πάλι πόσο πολλά για τους ανθρώπους που γνώρισα...