Αυτό το ιστολόγιο χωρίζεται σε δυό περιόδους. Η πρώτη, καλοκαίρι 2007, διαβάζεται ανάποδα!! Από κάτω προς τα πάνω ή αν θέλετε χρονολογικά, καθώς οι νεώτερες
αναρτήσεις εκείνης της περιόδου σχετίζονταν με τις προηγούμενες.
Τα υπόλοιπα κανονικά !?! Άντε, να δούμε πού θα μας βγάλει...


Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Παλιές Αρνητικές Δυνάμεις

Η Ιστορία πηγαίνει σχεδόν ένα χρόνο πίσω... Αρχή καλοκαιριού 2006.

Η σύζυγος μετά από τριετή περιπλάνηση ψυχής και έχοντας πάρει και το δικό μου ο.κ. αποφασίζει να κλείσει ένα άλλο σπίτι και να μετακομίσει στα μέσα Ιούλη. Ο υιός... μισό-μισό (άλλωστε στην ίδια μικρή πόλη θα είμαστε)...
[Παρένθεση: Το δεύτερο μισό του Ιούνη το ξοδεύω με το μικρό σε ταξίδια στην Αθήνα, να του βρω έπιπλα να του εξοπλίσω το καινούργιο του δωμάτιο στο σπίτι της μάνας του κ.λπ. Πολύ τρέξιμο αδερφέ μου...
Αρχές Ιούλη --> πάμε τον μικρό σε κατασκήνωση κάπου στην Ηλεία, του φτιάχνω το δωμάτιο και σε τρεις μέρες πρέπει να πάμε να τον ξαναπάρουμε!! Δεν έκατσε... Το ενδιάμεσο Σ/Κ πετάχτηκα και έξω από την Πάτρα να περάσω ένα διήμερο με φίλους. Μα τί κάνω??!! Και όλα αυτά πριν τη μετακόμισή της, που θα γινόταν στα μέσα του Ιούλη, ακριβώς.]

Μένω στο αρχικό σπίτι με τα μισά έπιπλα και αρκετή "σαβούρα" που δεν χώραγε στο καινούργιο --> τελικά αυτός που εξοπλίζει ένα σπίτι από την αρχή παίρνει μόνο τα βασικά που χρειάζεται, επιλέγει πώς και πού θα τα στήσει, και, με τη βοήθεια των μεταφορέων σε μιά το πολύ δυό μέρες είναι έτοιμος. Ο άλλος που μένει, πού; πώς;...

Τη μέρα της αποχώρησής της, ένα Σάββατο πρωί ακριβώς στα μέσα Ιούλη, ξεκινώ εσπευσμένα ταξίδι στην Αθήνα να προμηθευτώ topcase για τη σχάρα της μηχανής, άλλο εξοπλισμό, αλλά και χάρτες και βιβλία για την Ισλανδία -την άλλη Τρίτη θα έπρεπε εγώ και ο τρελλός φίλος/συνοδοιπόρος να ξεκινήσουμε την οδική μας δίτροχη περιπλάνηση προς αυτό το μακρινό νησί (μέσω Ιταλίας, Γερμανίας, Δανίας και Νησιών Φερόε!!).
Επίσης, να τεστάρω και το δεξί μου πόδι που έχει ατροφήσει αρκετά μετά τον δεύτερο τραυματισμό του και επιπλέον εδώ και μια βδομάδα έχει κλειδώσει η άρθρωση του γονάτου και ή θα ανοίγει ή θα κλείνει -αλλά όχι και τα δύο μαζί- και μάλιστα με εξωτερική βοήθεια (σπρώξιμο/τράβηγμα). Αν "δουλέψει" μέχρι Αθήνα, θα μας βγάλει και για το ταξίδι ολόκληρο!!!

Χρονικά περιθώρια δεν υπήρχαν, καθώς αυτό το Σ/Κ ήταν ακριβώς στη μέση ενός 15/μερου χωσίματος στη δουλειά (μια επιτροπή παραλαβής δικαιολογητικών 7:00-2:00, εντάξει μετά πληρωμής, αλλά έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα, χώσιμο ήταν) και αμέσως μετά έπρεπε να φύγουμε --> το καλοκαίρι στην Ισλανδία είναι συγκεκριμμένο: 15/7-12/8. Μετά χειμώνας!!!

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...
Ο Μωρός, πίστευα ότι εκτός των ανωτέρω θα προλάβαινα -εκείνη, τη δεύτερη βδομάδα του χωσίματος- να βάλω και σε μια τάξη το σπίτι πριν φύγω, να εξασφαλίσω τα βασικά. Ψυγείο είχα, φούρνο - πλυντήριο - σκούπα - σίδερο κ.λπ. όχι!! Να φτιάξω ένα καθιστικό στο σαλόνι κ.λπ.-κ.λπ... Μην τα αφήσω χύμα... Γυρνώντας, θα έπρεπε να πάρω και τον υιό κάποιες μέρες να πάμε και διακοπές...

Και έσται η τελευταία πλάνη χείρων της πρώτης...
Ταυτόχρονα με ταλαιπωρούσε και μια ψυχή: Θέλω, αλλά όχι έτσι, δεν είμαι σίγουρη, τα θέλω όλα πριν ενδώσω σε μια σχέση, πώς θα πω ναι σε μια σχέση αν δεν μοιράζομαι εξ' αρχής την καθημερινότητά μου με τον άλλο, τί τον θες τον προσωπικό σου χωροχρόνο, θα τα πούμε κ.λπ. Κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει το κεφάλαιο "γυναίκες 30-35 στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μετά από αποτυχημένη μακροχρόνια σχέση"...

Φεύγω για Αθήνα με σκοπό να γυρίσω την επομένη το βράδυ -Δευτέρα πρωί η δεύτερη εβδομάδα δουλειάς γαρ- χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος πώς θα ήταν το σπίτι όταν θα γύριζα...

Και εδώ αρχίζουν οι αρνητικές δυνάμεις: Στα διόδια της Πάτρας πλησιάζω το κιόσκι να πληρώσω και βλέπω από μακρυά ότι υπάρχει κράσπεδο κατά μήκος όλης της διαδρομής. Ωραία σκέφτομαι, θ' ακουμπήσω το πόδι μου εκεί για άνεση. Φευ!, μπροστά στο παράθυρο του υπαλλήλου δεν υπήρχε κράσπεδο!! Κοβόταν!!
Όταν το συνειδητοπόιησα η μηχανή άρχισε να γέρνει επικίνδυνα με εμένα πάνω της. Κλίση του σώματος από την άλλη και κόντρα με το αριστερό χέρι στο τιμόνι. Αφόρητοι πόνοι στο χέρι και συνεχίζω --> κανένα στραμπούληγμα σκέφτομαι.
Λίγο παρακάτω, παραλίγο να γίνω χαλκομανία στο πίσω μέρος αυτοκινήτου του οποίου η οδηγός έκοψε απότομα ενώ εγώ κοιτούσα για λίγο τον καθρέπτη. Ο επερχόμενος ελληνοαμερικανός με την Μπούικ σταυροκοπιόταν για κανα μισάωρο πίσω μου.

Φτάνω στην Αθήνα με αφόρητους πόνους στο χέρι, μούσκεμα από τον ιδρώτα, λόγω στολής μέσα στον καύσωνα και περιπλανιέμαι από Γέρακα Αττικής μέχρι Ιπποκράτους στο κέντρο για να βρω όλα όσα ήθελα. Αργά το απόγευμα φτάνω αφυδατωμένος στα Σεπόλια στο σπίτι του φίλου μου Βασίλη. Πάγο στο χέρι και ανάκτηση δυνάμεων.

Την άλλη μέρα -Κυριακή- το απόγευμα ξεκινώ για την επιστροφή. Περνώ τα διόδια της Ελευσίνας και αμέσως μετά η μηχανή σβήνει!?!. Ολοκαίνουργια f.... jap bike και παθαίνει blackout ο εγκέφαλός της!?!.
Πράγματα στην άκρη του δρόμου, ασφάλειες, διαπραγματεύσεις με Αθήνα και διερχόμενο φορτηγό της Express Service και φόρτωμά της για Αθήνα -με αλλαγή φορτηγού στο Δαφνί.

Φτάνω νυχτώνοντας πίσω στα Σεπόλια, αφήνω τη μηχανή στο Βασίλη να την πάει την άλλη μέρα στον αντιπρόσωπο και ξεκινώ το ίδιο βράδυ με το ΚΤΕΛ για πίσω -βλ. το χώσιμο της δουλειάς την άλλη μέρα το πρωί.

Στο δρόμο η ψυχή -που λέγαμε- με ταλαιπωρούσε με κάτι μηνύματα "προβληματισμού" χαμένη καπου στη Λευκάδα για... meditation!!.
Πολύ μετά τα μεσάνυχτα γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ενός "βομβαρδισμένου/λεηλατημένου" σπιτιού...

Περιττό να πώ πως στο σαλόνι για τις επόμενες 10 μέρες ευρίσκοντο, καρέκλες, καναπές, τραπέζι, ρούχα, παπούτσια και πιάτα με αποφάγια, ατάκτως ειρημένα.........

Η μηχανή την επομένη -Δευτέρα πρωί-μαθαίνω πως πήρε μπροστά αμέσως, ενώπιον του "μάστορα" του αντιπροσώπου!?! Παρέμεινε δε επί τριήμερον καλωδιωμένη με τον κομπιούτορα/εγκέφαλο διάγνωσης βλαβών του αντιπροσώπου ίνα αποφανθεί περί της βλάβης!!
Αποτέλεσμα: "Η βλάβη δεν διεγνώσθη φίλε μου... Είναι μυστήριο... Μπορεί να το ξαναπάθει κάποια στιγμή... Θέλεις να πας και Ισλανδία... Χμμ..."
Ο Βασίλης μου πρότεινε να την κατατάξουμε στις περίεργες ασθένειες/φάντασμα της ανθρώπινης μηχανολογικής πραγματικότητας. [Δεν το ξανάπαθε μέχρι στιγμής].
- Κράτα τη για τρεις μέρες, την Παρασκευή τελειώνω από το "χώσιμο" και ανεβαίνω να την πάρω για να φύγω στα μέσα της επόμενης, είπα στον φίλο μου.
- Εντάξει, δικέ μου, θα την κάνω και καμιά βόλτα στην πόλη μήπως και παρουσιάσει τίποτε άλλο, συμπληρώνει ο Βασίλης.
- Η μηχανή είναι πολύ καλή, τα χώνει τέλεια, αλλά λίγο βαριά για Αθήνα, συμπληρώνει ο Βασίλης σε άλλη τηλεφωνική επικοινωνία.
- Σαβουριάστηκα σχεδόν σταματημένος, γμτ. το βάρος της, και όλη η δεξιά πλευρά σμπαράλια, μήνυμα στο κινητό Παρασκευή μεσημέρι, πριν ανέβω να την πάρω!?!
- 'Ερχομαι για ανταλλακτικά και ό,τι άλλο..., του απαντώ.

Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά μήπως το ταξίδι που ήταν να ξεκινήσει σε τρεις εργάσιμες δεν ήταν εφικτό!!!

Επιτέλους το κατάλαβες, θα μου πείτε....

Οι αρνητικές δυνάμεις, χτυπάνε υπερωρίες...
Το χέρι εξακολουθεί να πονά --> μα πόσο κρατάνε επιτέλους αυτά τα στραμπουλήγματα;
-Φίλε, στο χέρι έχεις παλιό κάταγμα, απεφάνθη ορθοπεδικός μετά από 22 μέρες (!!) που αποφάσισα πια να πάω στο νοσοκομείο για μια ακτινογραφία. Ήταν πια περασμένη και μια βδομάδα από τον Αύγουστο!!
- Πήγαινε διακοπές, κι αν σε πονάει ακόμα όταν με το καλό γυρίσεις, έλα να κάνουμε μια επεμβασούλα, συμπλήρωσε ο γιατρός.
- Μπαα, άσε, είπα μέσα μου. Πριν δυο χρόνια το εγχείρησα -σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα- για να μην μουδιάζει όταν οδηγώ μηχανή, καλά είναι...
Πού και πού πονάει ακόμα το άτιμο. Πάντως ανέκτησα όλη την κίνηση στον καρπό...

Το ταξίδι τελικά αναβλήθηκε για... εφέτος, του χρόνου, θα δείξει...

Πάντως τις δυνάμεις τις νίκησα. Πώς; Γλύτωσα από σοβαρό δυστύχημα πριν λίγες μέρες (βλ. Συμπαντικές Δυνάμεις (1) ) και τελικά πήγα στο Mugello για το MotoGP έστω και σχεδόν ένα χρόνο μετά από τον προηγούμενο σχεδιασμό!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: